Yalnızlık, bizi herhangi bir fiziksel rahatsızlık olarak kötü bir şekilde etkileyebilecek evrensel bir insan deneyimidir. Yeni yıl başladıkça, tatillerin solgunluğu ve koşuşturması bazen bir boşluk ve izolasyon duygusu bırakabilir. Peki nasıl üstesinden gelebiliriz?
Amerikalı yazar Fanny Howe’un dediği gibi, yalnızlık haber verilmeksizin “yanınızda kayan” bir “davetsiz ve işlenmemiş bir arkadaş”.
Psikologlar yalnızlığı bir çok yolla tanımlar ve genellikle süresine bağlı olarak kategorilere ayırırlar.
Bununla birlikte, esasen uzmanların çoğu, paylaşılan bir insan deneyimi olsa da, yalnızlığın hem fiziksel hem de zihinsel sağlığımızı etkileyebilecek istenmeyen ve acı veren bir duygu olduğu konusunda hemfikirdir. Son çalışmalar, yalnızlığın bağışıklık sistemimizin nasıl çalıştığını, uyku kalitesine nasıl zarar verdiğini ve bizi kalp hastalığı riskine soktuğunu belirtti.
Geçen yıldan yapılan bir çalışma, yalnızlığın “erken ölüm riskini” önemli ölçüde artırdığını, diğer sağlık faktörlerinden daha fazla olduğunu ileri sürdü.
Amerika Birleşik Devletleri’nde 45 yaş ve üstü yetişkinleri hedef alan bir anket, katılımcıların yaklaşık üçte birinin “yalnız” olduğunu belirtti. Çocuklara ve genç yetişkinlere odaklanan raporlar ayrıca 17 ila 25 yaş arasındaki katılımcıların önemli bir yüzdesinin yalnızlık yaşadığını belirtmiştir.
Son olarak, medyada dikkat çektiği bir çalışma, 35 kişinin erkeklerin en yalnız hissettiği yaş olduğunu iddia etmiştir. Kısacası, hiçbir yaş grubunun bu zarar verici duyguyla karşı karşıya kalması güvenli görünmemektedir.
Ocak ayının başlangıcından bu yana, yılın en ölümcül zamanı olan masum Mavi Pazartesi ile, yılın en çok yorucu olduğu gün, Ocak ayının üçüncü pazartesi – köşede, yalnızlık duygusunun üstesinden gelmenin yollarını arıyoruz. Bu, kış tatilinin ardından bazılarımızı etkileyebilir.
Yeni Yıl partilerinin sona ermesiyle yalnızlık olmasa bile, aşağıda özetlenen araçlar ve fikirler, sizi el ya da kalp tarafından ele geçirmeye çalıştıkları zaman, bu istenmeyen arkadaşı kurtarmak için daha iyi bir donanıma sahip olacaktır.
Kabul et ve tepki ver
Chicago Üniversitesi’nden Tiffany ve Margaret Blake Seçkin Hizmet Profesörü John Cacioppo, yalnızlık konusunda uzmanlaşmıştır, bunu neden deneyimleyebiliriz, bizi nasıl etkileyebilir ve onunla başa çıkmak için neler yapabiliriz.
Aşağıda okuyabileceğiniz TED konuşmasında Prof. Cacioppo, toplumumuzun bireyciliğe ve kendi kendine yeterliliğe giderek daha fazla değer verdiğini öne sürüyor; bu da bireyleri sık sık tecrit etmeye ve yalnızlığı kabul ettikleri zaman kabul etmeyi reddedebiliyor.
“İnsanların yalnız hissetmekten duyduklarını duymuyorsunuz,” diye konuştu. Prof. Cacioppo konuşmasında şöyle diyor: “Yalnızlığın damgalanmış olması, yaşamda ya da zayıf bir insanda kaybeden olmanın psikolojik karşılığı ve bu gerçekten talihsizlik çünkü Bu, yalnızlık duygusunu inkar etme ihtimalimizin daha yüksek olduğu anlamına geliyor, bu da açlık, susuzluk veya acı hissettiğimizi inkar etmekten daha mantıklı değil. “
Denial, Prof. Cacioppo’nun, yalnızlık duygularını şiddetlendirmekten başka bir şey yapmadığını ileri sürerek, daha fazla izolasyon arayışına girme gibi ters tepki stratejilerine yol açabileceğini savunuyor. Böylece, bu duygusal durumun olumsuz etkileriyle mücadeleye yönelik ilk adım, hissettiklerimizin yalnızlık olduğunu kabul etmektir.
“İkincisi” diye devam ediyor, “beyninize, bedeninize, davranışlarınıza [yalnızlık] ne yaptığını anlayın.”
“Sosyal bir türün bir üyesi olarak, kendini hissettirmek tehlikeli ve beynimiz kendi kendini koruma kipine kapanıyor. Bu da onun düşüncelerimiz ve başkalarına yönelik eylemlerimiz üzerindeki istenmeyen ve bilinmeyen etkiler getiriyor.”
John Cacioppo
Duygularımızı kabul ettikten ve davranışlarımızın yanı sıra zihinsel ve fiziksel sağlığımızı da ciddi biçimde etkileyebileceğini anladıktan sonra, Prof. Cacioppo bize bağlantı kurarak ve güçlendirerek yalnızlık hissimize yanıt vermemizi tavsiye eder.
“Birisi, güvenebileceğiniz, güvendiğiniz ve güvenebileceğiniz bir birey ile ilişki kurarak yakın bağlantıları geliştirebilir” diye açıklıyor. “Dikkatsiz bağlılığı, arkadaşlarınızla ve ailenizle iyi zamanları paylaşarak, herhangi bir rahatsızlık duymadan teşvik edebilirsiniz.”
Son olarak, “[C] ollektif bağlılık, kendinizden daha büyük bir şeyin parçası haline gelmek suretiyle terfi ettirilebilir”, o halde neden “hoşunuza giden bir şey için gönüllü olmayı düşünmeyin”?
Sosyal medyayı bırak
Yalnız olduğumuz zaman akla gelen ilk çözüm sosyal medya olabilir; Hızlı ve kolay bir düzeltme gibi görünüyor. Bununla birlikte, pek çok stud, çevrimiçi ağlarımızın, bir yanılsama yanılsaması sunsalar da, aslında bizi daha da yalnızlaştırıyorlar ve daha da ayrılıyorlar.
Geçen yıl yayınlanan bir çalışmada, sosyal medya kullanıcılarının çevrimiçi ağlara çok az zaman ayıran akranlarından daha fazla izole hissettikleri ortaya çıktı.
Kitapta, sosyal psikolog Sherry Turkle, sosyal medya aracılığıyla aşırı bağlanabilirliğin, çevrimdışı yaşamlarımızda birbirimizden daha fazla yabancılaştığını savunuyor.
“Teknolojiden ve birbirimizden daha azını bekliyoruz ve kendime” neden bu şeyler var? “Diye soruyorum, çünkü teknolojinin en savunmasız olduğumuz yerlerde bize hitap ettiğine ve savunmasız olduğumuza inanıyorum. Turkle, “yalnızlık ama samimiyetten korkuyoruz” diye açıklıyor.
Yalnızlığı körfezde tutmamıza yardımcı olacak gerçek bir destek ağı oluşturmak için bilgisayarlarımızın ve el cihazlarımızın dışına bakmalı ve bunun yerine aile, arkadaş ve toplumla olan bağlarımızı güçlendirmeliyiz.
Psikolog Guy Winch, korkularımızla ve belirsizliklerle yüzleşmemizi ve başkalarıyla bağlantı kurmayı veya yeniden bağlantı kurmayı ilk adımı atmamızı tavsiye ediyor.Başkalarına ulaştığımızda, negatif mesajdan ziyade olumlu mesajlar çıkardığımızı ve sosyal etkinlik için net zaman çizelgeleri belirlediğimizi ileri sürüyor.
Mesela, “Seni özledim, neden önümüzdeki pazarda kahve içmiyoruz?” “Artık arkadaş olduğumuzu bile bilmiyorum.”
Yüz yüze iletişimin çevrimiçi temas için tercih edilmesinin diğer bir sebebi de, insanların Sycaruse’daki New York Upstate Tıp Üniversitesi Devlet Üniversitesi’nden Helena Backlund Wasling’e göre, rahat ve bağlı hissetmek için fiziksel dokunuşa ihtiyaç duymalarıdır.
Tabi ki, sokakta rastgele yabancılara dokunmaktan vazgeçmemelisiniz, fakat bir ebeveynin veya çocuğun elini tutarak ya da bir arkadaşını kucaklarken akıl sağlığımız için harikalar yapabiliriz; Dokunma aynı zamanda duygusal durumlar hakkında mesajlar göndermek için bir iletişim aracıdır.
Bir evcil hayvan yardım edebilir
İnsan teması mevcut olmadığında, bazı çalışmaların önerdiği, tüylü bir arkadaşın varlığının keyfini çıkarmak yararlı olabilir.
Geçen yıl yapılan bir araştırmada, bir köpeğe sahip olmanın, özellikle kendi başına yaşayan, zayıflayan yalnızlığı yaşama riski taşıyan grupta, erken ölüm riskini azaltmaya yardımcı olabileceğini keşfettiler.
Daha önce yapılan araştırmalar, evcil hayvan sahiplerinin daha iyi sosyal ve iletişim becerilerine sahip olabileceğini ve topluluk faaliyetlerine daha fazla katılabileceğini bulmuştur.
Hayvanlar büyük bir konuşma başlangıcı olabilirler ve evcil hayvan bakımı – bir yürüyüşe ya da veterinere götürerek – sedentarizmi caydırabilir ve yeni insanlarla tanışmak için bir fırsat sağlayabilir.
Bir köpek ya da kedi gibi daha büyük bir hayvan, bir güçlük ya da çok pahalı gibi görünüyorsa, neden balık, salyangoz ya da böcek gibi küçük, en çok yaygara ve çok daha ucuz bir alternatif düşünmüyor?
2016’da yapılan bir çalışmada, evcil hayvan olarak bakmaya kriketlerin sunulduğu yaşlı yetişkinlerin, deney başlangıcından itibaren 8 hafta içinde daha az depresyona girdiği ve bilişsel işlevlerini geliştirdiği ortaya çıkmıştır.
Ya da, bir hayvan barınağında gönüllü olabilirsiniz ya da aynı faydalardan faydalanmak ve sosyal ilişkilerinizi geliştirmek için, tatilde olduklarında arkadaşlarınızın ve tanıdıklarınızın evcil hayvanlarına bakmayı teklif edebilirsiniz.
Hikayeyi yeniden yaz
Yalnız kalmaktan kaçamazsanız ve bu kendini yalnız hissettiriyorsa, o yalnızlığı yalnızlığa çevirmeye çalışın ve bunu kendi avantajınıza göre kullanın. Kendi başınıza sıkışıp kaldığınızda, neden bunu “zamanım” için bir fırsata çevirmiyorsunuz? Bu yüzden kendinizi daha iyi tanımak, yok edebilmek ve yeni ya da eski – yetenekleri geliştirebilirsiniz?
Klinik psikolog Ami Rokach’ın birlikte yazdığı bir çalışma “kabul ve yansıtma” nın yalnızlığın olumsuz etkisini daha olumlu bir tutum haline getirmenin bir yolu olduğunu ortaya koymaktadır.
Yazarlar bu yaklaşımı “kişinin kendi kendine olma, farkındalık ve ihtiyaçlarının farkında olma, yalnızlık ile baş etme gibi en göze çarpan araçlar olarak kullanma” olarak tanımlamaktadır.
Rokach ve onun ortak yazarı, yalnızlığı kabul etmeyi ve kendi avantajımıza göre kullanmayı öğrendiğimiz zaman, yalnızlıktan ve olumsuz etkilerinden kaçınabileceğimizi açıklar.
“Bu çalışmanın sonuçları, yalnızlık (yalnızlığa karşı yalnızlığı karşılayan yalnızlık) yalnızlığın acı ile etkin bir şekilde başa çıkmaya yardımcı olabileceğini, yalnızlığın inkar etme girişimlerini durduracağı, böylece bir varoluşçu olarak kabul edilmesini ve bazen de kaçınılmaz insan koşulu.
İsrail’de Tel Aviv Üniversitesinden araştırmacılar ek olarak, farkındalık meditasyonunun bu bağlamda yararlı olabileceğini öne sürmektedir, çünkü “uyumsuz bilişsel işlevleri azaltarak öznel yalnızlık hissini azaltabilir.”
Yani, yalnız ve yalnızlık çekiyorsanız, kendinize bir fincan çay yapmak, rahatlatıcı bir meditasyon müziği yapmak ve ilk önce kendinizle arkadaş edinme fırsatından yararlanmak iyi bir fikir olabilir.
“Yalnızlığı iyi bir şey olarak düşünmeye başlayın. Bunun için yer açın” diyerek Türkleyi TED konuşmasında cesaretlendiriyor, bu da sadece kendimizle rahat olmayı öğrenmemizin yalnızlıktan kurtulmamıza ve başkalarıyla olan ilişkilerimizi geliştirmemize yardımcı olabileceğini gösteriyor.
