CMAJ’de (Kanada Tıp Derneği Dergisi) yapılan yeni bir araştırma, ağır travmatik beyin hasarı sonrası ölümün yaşamın sonunda yaşam desteğinin geri çekilme insidansı ile bağlantılı olduğunu keşfetmiştir. Yaşam desteğinin geri çekildiği oranlar hastaneden hastaneye büyük ölçüde değişir. Yazarlar, desteği geri çekme kararını verirken dikkatli bir şekilde kullanılmalıdır.
Travmatik beyin hasarı, 45 yaşın altındaki hastalarda ölüm ve sakatlığın ana nedenidir. Çoğu zaman bu hastalar tıbbi bakımları ile ilgili kararlar alamamaktadır, bu yüzden karar yaşam desteğini geri çekerken, doktorları ve aile üyeleri genellikle kötü prognoz, hekim deneyimi, hastanın istekleri ve / veya tercihlerine göre seçim yaparlar. Dini Görüşler. Bununla birlikte, bu hastalar için sakatlık ve uzun vadeli sonuçları doğru olarak tahmin etmek için yeterli araç bulunmamaktadır.
Ciddi travmatik beyin hasarı olan bireylerde yaşam desteğinin kesilmesinden sonra ölüm oranları, Quebec, Ontario ve Alberta’daki altı travma merkezinde, Kanadalı araştırmacıların çok merkezli bir ekibi tarafından incelenmiştir. 16 yaş üstü 720 hasta analiz edildi, bunların 77’si erkek idi. En önemli yaralanma nedeni motorlu taşıt kazaları (% 57), düşmeler (% 31) ve saldırı (% 
olmuştur.
Ölümlerin sayısı büyük ölçüde değişmiştir. Ölüm oranları merkezler arasında% 11’den% 44’e değişmesine rağmen, 720 hastadan% 32’si (228) ölmüştür. Ölümlerin% 70’i (% 64’ten% 76’ya kadar), yaşam desteğinin geri alınması ile bağlantılıydı ve bu ölümlerin yaklaşık yarısı üç gün içinde meydana geldi.
Quebec Laval Üniversitesi’nden Dr. Alexis Turgeon şunları yazdı:
“Ağır travmatik beyin hasarı sonrası ölümlerin çoğunun yaşamı sürdüren tedavinin geri çekilmesinden sonra gerçekleştiğini ve yaşam sürdürme tedavisinin geri çekilme oranının birinci seviye travma merkezlerinde önemli ölçüde farklılaştığını gördük.
Ayrıca, risk ayarlaması sonrası kalıcı olan genel hastane mortalitesinde de önemli farklılıklar olduğunu gördük. Bu, merkezler arasındaki mortalite farklılıklarının, doktorların uzun süreli prognoz ve doktorların yaşamı sürdüren tedavinin geri çekilmesini önerme alışkanlıklarına ilişkin algılarındaki değişikliklere bağlı olabileceğinden endişe duymaktadır.
Doğru tanı araçlarına ulaşılıncaya kadar, hem ciddi travmatik beyin hasarı olanlarda hem de yaşam desteğinin geri çekilmesini öneren prognozları tahmin etmede dikkatli olunmalıdır. “
Ek bir raporda, Drs.David Livingston ve New Jersey Tıp Fakültesi Cerrahi Anabilim Dalı Anne Mosenthal şunları yazdı:
“Yaşamı sürdüren tedavinin hasta tercihlerindeki farklılıklara çekilmesindeki değişkenliği ispat etmemize rağmen, Turgeon ve meslektaşları makalesi, hekimin uyguladığı ve tıp merkezlerinin kültürünün eşit derecede güçlü bir rol oynayabildiği, giderek büyüyen edebiyat bedenine katkıda bulunuyor.”
Dr. Livingston ve Dr. Mosenthal’e göre, doktorların şiddetli travmatik beyin hasarlarında prognostik belirsizliği nasıl kontrol ettikleri ve bu belirsizliği ailelere ve hastalara nasıl ilettikleri konusundaki farklılıklar travma merkezleri arasındaki tedavilerdeki büyük farkın bir başka nedenidir.
Grace Rattue tarafından yazıldı.
