Oksitosin tedavisinin otizmli bazı çocukların sosyal davranışlarını iyileştirmede etkili olduğu kanıtlanmıştır, çalışmalar bulunmuştur. Yeni bir klinik çalışma, hangi çocukların bu tedaviye en iyi tepkiyi vereceğini araştırmaktadır.
Otizm, iletişimde zorluklara, empati ve sosyal uyumsuzluğa daha çok veya daha az derecede neden olan gelişimsel bir sakatlıktır.
Uzmanlar, bir çocuğun 2 yaşına gelmeden önce hastalığı teşhis edebilir, ancak otizm bazen daha uzun süre algılanamayabilir; belirtiler çok çeşitlidir. Farklı çocuklar çeşitli semptom kombinasyonları gösterirler ve bunlar iletişim bozukluklarından ve tiklerden fiksasyonlara kadar her şeyi içerebilir.
Bu bozukluğun tedavisi yoktur, ancak zaman içinde semptomlarını iyileştirmeyi amaçlayan tedaviler vardır ve bunlar teşhis edilen her bireyin ihtiyaçlarına bağlıdır. Uzmanlar, yeni ilaçların ve önleme yöntemlerinin etkinliğini test etmek için klinik denemeler yapmışlardır.
California’daki Stanford Üniversitesi Tıp Fakültesinden araştırmacılar bu tür bir klinik araştırmayı koordine ettiler. Karen Parker, Ph.D. ve meslektaşları kısa bir süre önce çevrimiçi sayılarındaki bulgularını yayınladılar.
Bu çalışma, 2014 yılında kıdemli araştırmacı Dr. Antonio Hardan’ın da aralarında bulunduğu aynı araştırmacıların yayınladığı bir başka araştırmaya dayandırılmıştır.
Önceki çalışma, duygusal ve sosyal tepkilerle ilişkili bir hormon olan oksitosinin düzeylerinin, otizmi olan ve olmayan çocuklarda nasıl önemli ölçüde farklı olduğunu gösterdi. Aynı zamanda düşük oksitosin düzeyine sahip tüm çocukların sosyal olarak işleyen zorluklar yaşadıklarını bulmuştur.
‘Bazı çocuklar oksitosin’den daha fazla yararlanır’
Yeni çalışma, otistik çocuklarda bazal oksitosin düzeylerinin oksitosin tedavisine yanıtlarını nasıl etkilediğini incelemektedir. Eklenen düşünce, bu klinik deneyi, sosyal davranışı iyileştirmede oksitosinin potansiyel faydalarını test etmek için benzer geçmiş deneyimlerden yola çıkmıştır.
Araştırma, randomize olarak iki gruba ayrılan otizmli 32 çocuk üzerinde yürütülmüştür. Bir grup 4 hafta boyunca günde iki kez bir burun oksitosin sprey tedavisi almak üzere tahsis edildi. Diğer gruptaki çocuklara aynı şekilde bir plasebo spreyi uygulandı.
Ebeveynlerden, tedavinin etkisini değerlendirmek için, hem denemeden önce hem de sonra çocukların davranışlarını ele alan anketleri doldurmaları istenmiştir.
Oksitosin nazal sprey tedavisi alan çocuklardan, denemenin başlangıcında en düşük hormon düzeyine sahip olanların en fazla iyileşme gösterdiği bulunmuştur.
“Bulgularımız, otizmli bazı çocukların oksitosin tedavisinden diğerlerinden daha fazla fayda sağlayacağını ve kandaki oksitosin düzeylerinin, bir çocuğun maksimum olarak yanıt verip vermeyeceğini tahmin etmemizi sağlayacak biyolojik bir işaret olabileceğini göstermektedir.”
Karen Parker
Tek faydaların, sosyal davranışlarla bağlantılı olduğu, tiklerin ve kaygının hiçbir iyileşme göstermediği meseleleriyle bağlantılı olduğu da dikkate değerdir. Güven verici bir şekilde, oksitosin spreyine istenmeyen reaksiyonlar kaydedilmedi.
Daha az ölçüde, sosyallik, plasebo tedavisi uygulanan çocuklarda da gelişmiştir. Bu durumda da, denemenin başlangıcında düşük oksitosin düzeyleri olan çocuklar en fazla gelişme gösterdi. Vücutları bile kendi kendilerine daha fazla oksitosin üretmeye başladılar.
Araştırmacılar bu sonuç için psikolojik ve psikiyatrik tedavilerin klinik çalışmalarında daha sık görülen bir biyolojik açıklama olabileceğini açıklamaktadır.
Otistik çocuklar durumunda plasebo etkisinin yararları hakkında daha fazla araştırmanın memnuniyetle karşılanacağını ileri sürmektedirler.
Çalışma daha büyük ölçekte çoğaltılmalıdır
Araştırmacılar ayrıca, denemelerinin, hassas tedavilerdeki oksitosinin potansiyel faydalarına daha fazla ışık tutmasına rağmen, daha büyük ölçekte çoğaltılması gerektiğini kabul ediyor. Ulusal Sağlık Enstitüleri (NIH) tarafından devam eden çalışmalara inançlarını yerleştirdiler.
Hardan, “Bulgularımız büyük NIH tarafından finanse edilen denemede çoğaltılırsa, o zaman belirli hastaların cevap verip yanıtlamayacağını belirlemek için klinik pratiğimin bir parçası olarak temel oksitosin ölçümleri yapmayı düşünebilirim” diyor.
Başlangıçtaki oksitosin değerlendirmelerine ilişkin erken heveslere karşı uyardı, ancak konuyla ilgili giderek daha detaylı araştırmaları teşvik etti.
“Bozukluğun heterojenliğinden ötürü, bir yanıt olup olmayacağını değil, olası tedavilere kimin cevap vereceğini görmek için klinik denemeler yapmaya başlamalıyız” diye açıklıyor.
Gen mutasyonlarının otizmle nasıl ilişkili olduğunu öğrenin.
