Birisi öldüğünde, bu dünyadaki yolculuklarının sonu olabilir, ama bu onların bedeniyle ilgili değil. Bunun yerine, bileşenlerini dökmenin uzun sürecine başlayacak. Peki, bedenler ayrıştığında ne olur ve neden bunu öğrenmeliyiz?
Çoğunluğumuz için, vefat eden insanların bedenleri ile temas başlar ve bir cenaze vesilesiyle biter.
Ve o zaman bile, genellikle elde ettiğimiz şey, kişinin yakılmış kalıntıları ile bir urn, ya da bir tabutta düzgünce ortaya konan bir cenaze töreni, bir cenaze evi tarafından dikkatle hazırlanmış.
Vücuda, ölümle büyük karşılaşmalarından sonra doğal olarak ne oluyor? Ya dekazasyon sürecini geciktirmek ve onları daha uzun süre görüntülemek için “fit” tutmak için yakılmasalar ya da embalmed olmayı seçerlerse ne olur?
Doğal koşullar altında – örneğin, eğer vücut doğal bir ortamda bırakılırsa ya da sığ bir mezara yerleştirilirse – cansız bir cisim yavaş yavaş parçalanmaya başlar, sadece gelecekteki arkeologlar için kemikler ayrılıncaya kadar.
Bu spot ışığında, ayrıştırma sürecini tanımlarız ve ölümden sonra vücuda ne olduğunu anlamak için neden yararlı olabileceğini açıklarız.
Ayrışmada ne olur?
Birçoğumuz ayrışma ile eşanlamlı olarak düşünüp düşünebiliyor olsa da, o değil. Aslında, insan vücudunun ayrışması, çürümenin sadece bir parçası olduğu birçok aşamada daha uzun bir süreçtir.
Ayrışma, daha önce yaşayan bir organizmanın karmaşık organik bileşenlerinin giderek daha basit elementlere ayrıldığı bir olgudur.
Adli bilimci M. Lee Goff’un sözleriyle, “ölümün başlangıcında başlayan ve vücudun bir iskelete indirildiği zaman biten sürekli bir süreçtir”.
Goff, bir cesedin ayrışma sürecine başladığına dair birkaç işaret var. Suç dramalarında sıkça dile getirilen en çok bilinen üç kişi, canlı mortis, sert mortis ve algoritmadır.
Livor, rigor ve algor mortis
Livor mortis ya da canlılık, ölen bir kişinin vücudunun çok kısa bir süre sonra solgunlaştığı ya da ölümünden sonra küldüğü noktayı ifade eder. Bu kalp atmayı durduğu için kan dolaşımının kaybından kaynaklanır.
Goff şöyle açıklıyor: “Kan, yerçekimi ile vücudun en alt kısımlarına yerleşmeye başlıyor,” cildin renginin değişmesine neden oluyor. Bu süreç, ölümden yaklaşık bir saat sonra başlayabilir ve ölüm sonrası 9–12 saatlik işarete kadar gelişmeye devam edebilir.
Sağlam mortiste, vücut tüm hücrelerdeki hücresel düzeyde meydana gelen değişikliklerden dolayı gergin olduğu için, vücut sert ve tamamen kullanılamaz hale gelir. Rigor mortis ölümünden sonra 2-6 saatte yerleşir ve 24-84 saat sürebilir. Bundan sonra, kaslar bir kez daha gevşek ve esnek hale gelir.
Bir başka erken süreç, vücudu soğuduğunda ortaya çıkan ve “iç sıcaklığını düzenlemeyi durdurduğu” algoritmasıdır. Bir vücut ne kadar soğuyacak olursa, büyük ölçüde, ortam sıcaklığına bağlıdır ki bu ölümden yaklaşık 18–20 saat sonra doğal olarak uyuşur.
Diğer ayrıştırma belirtileri arasında, vücuda yeşilimsi bir renk hissi, cildin ciltten çıkması, ebru, tache noire ve elbette çürüme olduğu varsayılmaktadır.
Diğer ayrışma belirtileri
Vücudun ölümden sonra üstlenebileceği yeşilimsi renk tonu, gazların boşlukları içinde biriktiği gerçeğinden kaynaklanmaktadır, bunun önemli bir bileşeni hidrojen sülfit olarak bilinen bir maddedir.
Bu, Goff’un yazdığı gibi, “kandaki hemoglobinle sülfemoglobin oluşturmak için” ya da ölü bedenlere esrarengiz renk veren yeşilimsi pigmentle reaksiyona girer.
Cildin düzgün bir şekilde vücuttan ayrıldığı deri kaymasıyla ilgili olarak, cildimizin tüm dış, koruyucu tabakasının aslında ölü hücrelerden oluştuğunu hatırladığımızda daha az rahatsız edici olabilir.
Goff, “Cildin dış tabakası, stratum corneum, öldü. Öldürülmesi gerekiyordu ve su korumasında ve altındaki (canlı) cildin korunmasında hayati bir rol üstleniyor” diye açıklıyor.
“Bu tabaka sürekli olarak döküldü ve yerini epidermis aldı. Ölümde, nemli ya da ıslak habitatlarda, epidermis altta yatan dermisten ayrılmaya başlar […] [ve daha sonra kolayca vücuttan çıkarılabilir.”
M. Lee Goff
Deri ölü bir kişinin elinden temizlendiğinde, tipik olarak “eldiven oluşumu” olarak bilinir.
“Ebru” olarak bilinen bir fenomen, karın içinde bulunan bazı bakteri türlerinin kan damarlarına “göç ettiği” ve bunların mor-yeşilimsi bir renk tonu almasına neden olduğunda ortaya çıkar. Bu etki, cildin bazı vücut kısımlarında (genellikle gövde, bacaklar ve kollar) – mermerin görünümünü (dolayısıyla adı) verir.
Üstelik, gözlerin ölümden sonra açık kaldığı durumlarda, “korneanın maruz kalan kısmı kırmızı-turuncudan siyah renk değiştirmeye kadar kurur,” diye açıklıyor Goff. Bu Fransızcada “siyah leke” anlamına gelen “tache noire” olarak adlandırılır.
Sonunda, Goff’un “doğanın geri dönüşüm süreci” olarak adlandırdığı çürüme var. Vücut tüm yumuşak dokudan sıyrılana ve sadece iskelet kalıntısına kadar, zaman içinde bakteriyel, fungal, böcek ve çöpçü ajanların uyumlu eylemleriyle kolaylaştırılır.
Ayrışmanın aşamaları
Goff ayrıca, farklı bilim adamlarının ayrıştırma sürecini farklı aşamalara ayırdıklarını, ancak beş farklı aşamayı göz önünde bulundurmayı önerdiğini belirtiyor.
Birincisi, taze aşama, birkaç ayrışma belirtisi görüldüğünde, ölümden hemen sonra vücuda atıfta bulunur.Bu noktada başlayabilecek bazı süreçler yeşilimsi renk değişikliği, canlı mortis ve tache noire içerir.
Bazı böcekler – genellikle sinekler – bu aşamaya, larvaların daha sonra yumurtadan çıkacağı yumurtlamak için uzanabilir, bu da etraftaki yumuşak dokunun iskeletinin soyulmasına katkıda bulunacaktır.
“Göründükleri gibi isyan ettikleri gibi, sinekler ve larvaları – kurtçuklar – yapmaları gereken iş için mükemmel bir şekilde yaratılıyor ve pek çok uzman” dünyadaki görünmeyen teşebbüsler “diyor ve kitabında patoloji teknisyeni Carla Valentine yazıyor.
Ölü bedenlere çeken yumurta yumurtası sinekleri, “genustan gelen bluebottles” diye açıklıyor, “sadece deliklere ya da yaralara yumurta bırakacak, çünkü çok genç larvalar çürüyen et yemeye ihtiyaç duyuyorlar ama kırılamıyorlar. beslemek için cilt. “
Başka bir tür sineği de ekliyor, “yumurtlamayı değil, hemen et tüketmeye başlayabilen minik kurtçuklar. Bunlar tanımlayıcı olarak adlandırılıyor ya da“ et sinekleri ”.
Ayrışmanın ikinci aşamasında, şişkinlik aşaması, çürümenin başladığı zamandır. Karın içinde biriken ve dolayısıyla şişmesine neden olan gazlar, vücuda şişkin bir görünüm verir.
Kemiklere kadar
Üçüncü aşamada, çürümüşlükte, cildin çürümesine ve biriken gazların kaçmasına izin vererek kurtçukların hareketine bağlı olarak kırılır. Kısmen bu sebeple, bu, vücudun güçlü ve ayırt edici kokular yaymasıdır.
Mortician Caitlin Doughty kitabında bu kokuların çarpıcı bir açıklamasını sunuyor:
“Bir ilkel insan vücudunun güçlü bir narenciye alt tonu ile meyankökü olduğunu ilk unutmayın. Taze, yaz narenciye değil, aklınızda – portakal kokulu endüstriyel banyo sprey bir kutu gibi doğrudan burnunuzu vurdu. Günaydın bir bardak beyaz şarap, sinekleri çekmeye başladı. Güneşte bırakılan bir kova balıkla doldurun. […] İnsan ayrışmasının nasıl koktuğunu.
Postdecay, Goff’un yazdığı gibi, “vücudun deriye, kıkırdağa ve kemiğe indirgenmiş olduğu” ayrışmanın son aşamasıdır. Bu noktada, daha sonra sadece kemikleri geride bırakarak daha yumuşak dokuları çıkarmak için çeşitli böcek türleri gelir.
Dekompozisyonun son aşaması, sadece iskeletin – ve bazen de kılların – kaldığı iskelet aşamasıdır.
Bir bedenin ayrışmasının ne kadar sürmesi büyük ölçüde bedenin bulunduğu coğrafi bölgeye ve çevresel koşulların etkileşimine bağlıdır. Eğer bir vücut kuru iklimde bulunursa, çok düşük veya çok yüksek sıcaklıklarla birlikte mumyalanabilir.
Neden tüm bunları öğrenmelisin?
Bu noktada, “Bir bedenin ölümden sonra ayrıştırma süreciyle ilgili tüm bu ayrıntıları öğrenmenin bana nasıl faydası olabileceğini” merak ediyor olabilirsiniz.
Doughty, bugünün dünyasında, ölüm hakkında düşünmenin ve onunla ilgili her türlü hususu tartışmanın tabu haline geldiğini açıklıyor.
“Ölümleri kenarlara itmek için elimizden gelenin en iyisini yapabiliriz, cesetleri paslanmaz çelik kapıların ardında tutarak hastaları ve hastanede ölenleri yıkarız. Öyleyse ölümü saklarız, neredeyse ölümsüzlerin ilk nesli olduğumuza inanırsınız. Biz değiliz.”
Caitlin Doughty
Diyor ki, ölümle ilgili konular üzerindeki bu dolaylı yasak, insanların ölüm korkusunu yalnızca – hem kendilerinin hem de başkalarının – derinleştirebilmelerini ve ölü bedenler hakkındaki yanlış bilgileri kontaminasyon yerleri olarak yaymaya katkıda bulunabileceğini söylüyor.
Bu yüzden, “[…] yanılabilirliğimizin hatırlatıcısı faydalıdır ve ayrışmaya karşı sorumlu bir şekilde maruz kalmanın getirdiği çok şey vardır.”
Ölümden sonra bir vücuda ne olduğuna dair net bir fikre sahip olmak, kendi ölüm oranımızın farkındalığını çevreleyen dehşet auralarını gidermeye yardımcı olmalıdır. Ayrıca, son anlarının ötesinde bile sevdiklerinize daha iyi bakmamıza yardımcı olabilir.
Bilim adamları, örneğin, ölü bedenlerin hastalıkları kolaylıkla yayabilecekleri şeklindeki yanlış düşüncenin, “medyada kadavraların sansasyonel tasviri” ile sıklıkla desteklenen “ölmek için çok zor bir mit” olduğunu belirtmişlerdir.
Bu sorun, doğal afetlerin neden olduğu ölümlerde özellikle kötüdür. Bununla birlikte, Dünya Sağlık Örgütü’nün (WHO) sayfası açıkça belirtildiği gibi, “doğal afetlerden kaynaklanan ölü bedenler genellikle salgınlara neden olmaz.”
“20 yılı aşkın süredir doğal afetlerde öldürülenlerin vücutlarının bulaşıcı hastalıkların salgınlarına neden olmadığını biliyoruz.”
Ölü bedenlerin otomatik olarak sağlığa yönelik bir tehdit oluşturmadığını anlamak, ölümle ilgili daha iyi politikalara yol açabileceğini ve bunun geride kalanların doğal, ilerici bir zaman çizelgesindeki kayıplarıyla başa çıkmalarına yardımcı olabileceğini öne sürmektedir.
Umuyoruz ki bu Spotlight’ta verilen bilgiler, mortalite ve kendi bedeninizle ilişkinizi dolarak doğal dünyanın bir parçası olarak görmenize yardımcı olacaktır.
Ürün kalitesini temel alarak bağlantılı öğeleri seçtik ve sizin için en uygun olanı belirleyebilmeniz için her birinin artılarını ve eksilerini listeledik. Bu ürünleri satan bazı şirketlerle iş ortaklığı yapıyoruz. Bu da, Healthline UK anlamına geliyor ve ortaklarımız, yukarıda bir bağlantı (lar) kullanarak bir satın alma işlemi gerçekleştirirseniz, bir kısım gelir elde edebilir.
