Neden meme kanseri mağdurları kanser tedavisinden sonra lösemiye yenik düşmektedir?

İnternette yayınlanan bir çalışmaya göre, belirli özelliklere sahip olan göğüs kanseri mağdurları kemoterapi veya radyasyon tedavisi sonrasında lösemi gelişme riski daha yüksek olabilir.

Tümör hücrelerini hedef alan belirli kanser tedavileri normal, sağlıklı hücreleri de etkileyebilir ve daha sonraki bir tarihte hastanın lösemi gelişme riskini artırabilir. Terapi ile ilişkili lösemi (TRL) genellikle ölümcül; Şu anda, vakaların çoğu meme kanseri kurtulanlardır.

TRL’nin, kanser tedavisinde kullanılan sitotoksik ilaçlara maruz kalmanın tetiklediği mutasyon olaylarından doğrudan kaynaklandığı düşünülmektedir; ama araştırmacılar bunun nasıl olduğunu ve risk faktörlerinin ne olduğunu bilmiyorlar.

Kanserden kurtulanların tedaviden sonra artık daha uzun yaşadıkları gerçeği, bu komplikasyonun anlaşılması ve önlenmesi için çaba sarfetmektedir.

Chicago Üniversitesi’nden Dr. Jane Churpek tarafından yönetilen bir ekip, 88 göğüs kanseri mağdurunun özelliklerini tedaviye bağlı lösemi ile incelemiştir. Katılımcılar meme kanseri ilk tanılandığında 23-83 yaşları arasındaydı ve ortalama yaş 52 idi.

Bulgular TRL’nin altta yatan nedenlerini ortaya koymaktadır.

Katılımcıların% 98’inde önceki sitotoksik maruziyet hakkında bilgi mevcuttu; Hastaların% 78’i kemoterapi,% 79’u radyoterapi ile tedavi edildi. Bazı katılımcılar her iki tedavi şeklini de almıştır.

Çalışılan 88 katılımcının% 22’sinde ek kanser vardı. Mevcut aile öyküsü olan 70 katılımcının% 57’sinde göğüs, yumurtalık veya pankreas kanseri ile yakın bir akrabalık vardı. Mevcut DNA verisi olan 47 denekten% 21’inde BRCA1 ve BRCA2 dahil olmak üzere kanserle ilişkili bir gende kalıtsal bir mutasyon vardı.

TRL gelişen meme kanseri mağdurları genellikle kalıtsal kansere eğilimli olabileceğini düşündüren kişisel ve aile öykülerine sahiptir.

Dr. Churpek diyor ki:

“Bulgular, meme kanseri için benzer bir tedaviyle tedavi edilen, kalıtsal meme kanseri gen mutasyonları olan ve olmayan kadınlar üzerinde uzun süreli bir takip çalışmasını gerekçelendirmektedir. Bu, bu genlerin terapiyle ilişkili lösemi riskini nasıl etkilediğini ve spesifik olup olmadığını anlamamızı sağlayacaktır. tedaviler, kadının kalıtsal genetiğine dayanarak daha yüksek risklere sahiptir. “

Bu bilginin, doktorların meme kanserine yönelik ilk tedavilerin potansiyel riskleri ve yararlarına daha bireysel bir yaklaşım geliştirmelerine yardımcı olabileceğini ileri sürmektedir.

Araştırmacılar bulguların, bu ciddi ve potansiyel olarak hayatı tehdit eden tedaviye bağlı komplikasyonları önleme yollarını bulmanın ilk adımı olacağını umuyorlar.

Baltimore’daki MD Hopkins Üniversitesi Tıp Fakültesi’nden Dr. Judith Karp ve Dr. Antonio Wolff, bağlantılı bir yazıda, tedavinin neden olduğu lösemi neyin ve ne olabileceğini belirlemek zor olabileceğine dikkat çekmektedir. Önceki tedavi ile ilgisi olmayan ikinci bir malignite.

Mevcut ailevi kanser kayıtlarının, TRL’nin sıklığını ve alınan tedaviler ile bunların bilinen germ hattı genetik değişimleri arasındaki ilişkilerini tespit etmek için yararlı olabileceğini eklediler.

Editörler, çeşitli terapilerin uzun vadeli etkileri hakkındaki bilgi artışının, kanser riskinin azaltılmasında ve kanser önlenmesinde giderek daha önemli hale geleceğini belirtiyor.

Yakın zamanda meme kanserine bağlı BRCA1 geninin Alzheimer hastalığı için de etkileri olabileceğini bildirmiştir.